warum machen Sie das? (34 km; 1220 kcal; 6h 24')

Na ongeveer 33,5 km en 7 uur lopen komen we aan bij ons hotel wat simpelweg "Baal" blijkt te heten. Het ligt op een kruising van enkele drukke wegen en ziet eruit alsof het al tijden dicht is. Na enig zoeken  naar een bel, wordt de deur  opengedaan door een Turkse jongen die eerst zijn zus moet gaan waarschuwen die 25 meter verderop woont. Gelukkig beheerst ze de Duitse taal ruim voldoende om ons te verstaan. Ze kan zich een boeking herinneren  maar de bijbehorende gegevens blijven onvindbaar, maar ze weet mijn voornaam nog en zo komen we zonder problemen binnen. In de tussentijd  stelt de jongen allerlei vragen: Woher kommen Sie?Roermond. Woher gehen Sie? Trier en op mij wijzend zegt Jan: " und er geht nach Rom" Wie lange dauert das?  Drei Monate. Warum machen Sie das? Om verdere discussie s te vermijden laten we het daar maar even bij. Wie spat konnen wir Fruhstucken?  Um Acht. De kamer ligt natuurlijk aan de straatkant en is even schoon als lelijk.

De dag is s' ochtends vrij laat begonnen: om ongeveer kwart voor elf zijn we weg. Het tempo van Jan is  moordend, maar na verloop van tijd vinden we een goede cadans. Op klokslag twaalf trekken we "die Heimat" binnen en na drie uur zijn we vijftien kilometer van huis. In Ratheim de eerst " latte macchiato" (voortaan LM). Het terras van het ijscafee zit door het goede weer vol. De  omvang van de ijscoupes is aagepast aan de BMI van degene die ze besteld. Beiden zijn een foto waard, maar dat lijjkt me toch wat te opdringerig. Via het industrieterrein van Huckelhoven-Baal  geraken we in het dorp zelf, een treurig stemmende verzameling huizen, met als hoogtepunten een  Euro-pizzeria/kebab zaak en een kroeg "Jupp' s". Aan de inrichting van beide zaken ontbreekt elke vorm van gezelligheid die eten en drinken iets extra' s geven. De  tuinstoelen in het cafe lijken tijdelijk gered van de milieustraat. Naast de bar is een groot scherm met punaises aan de muur opgehangen voor  de wedstrijd van vanavond waar Duitsland het opneemt tegen Argentinië. Alhoewel het pas zeven uur is, zitten veel mensen al klaar en drinken of hun leven ervan afhangt. We besluiten dat deze kroeg na het eten een feestelijke afsluiting van de eerste dag gaat worden.

Als we  om iets voor negen terugkomen  zijn de meeste mensen al flink in de olie. We mogen op de eerste rij plaatsnemen. Achter me zitten vooral vrouwen van rond de zestig die, naarmate de wedstrijd vordert, steeds meer voetbalverstand lijken te krijgen en De Ma nnschaft naar voren vloeken en tieren.   De ontlading is snel enorm als Duitsland na honderdzeventien minuten eindelijk scoort. Dan gaat het cafe pas echt los:bladen met schnapps gaan rond en wij mogen in  de feestvreugde meedelen. Dat lijkt ons geen goed idee, om een uur liggen we in bed.

s'Ochtends word ik gewekt door een ploegje stratenmakers die al in alle vroegte de parkeerplaats van de tegenoverliggende bank openbreken. Zeker niet gefeest gisteravond. 

Het ontbijt is in een zaaltje op de begane grond. Je komt er alleen buitenom.  We worden ontvangen door een andere Turkse man, die aan zijn laptop gekleefd lijkt.  We eten in een volledig leeg zaaltje, alleen enkele hoekbanken verraden een regulier gebruik.  De kleuren, paars beige en bruin, en de bekleding, skai, ademen de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Waar naar toe, vraagt de man. Naar Trier. Is dat richting Frankfurt? Nee richting Luxemburg. Zijn fronsende wenkbrauwen  doen vermoeden dat  hij daar nog nooit van gehoord heeft. Geeft niet.

Het Roerfietspad voert ons soms langs de weg, maar meestal vlak langs het water. Rond half een zijn we, na een uur door een miezerige regen te hebben gelopen, in Julich. We worden goed geholpen in het plaatselijke VVV kantoor, waar we het adres krijgen van een pension twaalf kilometer verderop richting Duren, waar we om precies vijf uur s' middags arriveren.