Montefiascone-Viterbo (18 km; 646 kcal; 4h 10')

We zijn vandaag met z'n vieren op pad Fabio, Walther en Ralf, twee Duitsers en ondergetekende natuurlijk. In Montefascione worden we  eerst nog langs het  hoogste punt van de stad geleid, de resten van een aantal torens en muren zijn keurig in beeld gebracht. Daarna gaat het alleen maar naar beneden en gelukkig steeds over ongeasfalteerde wegen. Er zitten nog enkele kleine stroken Via Cassia Antica in: prachtige zwarte blokken die keurig in elkaar passen, vooral de zijkanten van de weg. Het is is onvoorstelbaar dat over deze weg tweeduizend jaar geleden Romeinen marcheerden naar Trier, Nederland of misschien wel dat kleine dorpje in Gallië. De weg is eenvoudig,  zonder bijzondere hindernissen. Geen café's onderweg om iets te drinken, dus na ruim vier uur zijn we in Viterbo. Het is de grootste stad die ik sinds dagen (weken) heb aangedaan. We moeten ons dus eerst weer door kilometerlange fabrieksterreinen worstelen alvoren aan de volledig ommuurde oude stad te geraken. De Porta Fiorentina is min of meer de ingang voor de pelgrims (de Porta Roma uiteraard de uitgang). Het Capucijnerklooster ligt enkele honderden meters buiten het centrum. Er is een slaapzaaltje en een prima sanitair gedeelte. Om twee uur s ' middags sta ik gedouched en geschoren op straat om naar de binnenstad te gaan. Het centrum is niet bijzonder mooi: veel kleine donkere straatjes, enkele kleinere pleintjes. De kerken en andere religieuze instellingen liggen natuurlijk prachtig op een heuvelrand, omgeven door fraaie tuinen. We kunnennweer een "pellegrino-menu" krijgen in een pizzeria verderop, maar daar heb ik niet zoveel zin in. Er zijn genoeg restaurants in de stad die voor een paar euro meer iets echt goeds of origineels koken. Vanavond voert het lot me (na ruim een half uur skypen met het thuisfront naar "Ristorante La Torre", een mooi restaurant in een achteraf straatje. Het interieur is geverfd in vrolijke kleuren: oranje, citroengeel,  baksteenrood, olijfgroen. Ik word bediend en geadviserrd door een jongeman met schort en stropdas. Het eten is zoals gewoonlijk simpel maar heel goed: als appetizer olijvenbrood/cake, stracciata (pannekoekje van aardappel en uit met blokjes gebakken groente en gebakken funghi) en daarna coniglio (konijn) a la Lazio. Bij dat laatste gerechtje krijg je verder helemaal niets, dus dat eet ik met het resterende brood. Ook de huiswijn (Saina, van de coöperatie uit Acquapendente) is meer dan uitstekend. Keer op keer blijft Italië watbeten betreft verbazen: hoe je voor relatief weinig geld goed kunt eten. Als ik thuiskom (half tien) is iedereen al binnen en klaar voor de nacht. Een oom van Fabio is gekomen, samen lopen ze de laatste tachtig kilometer naar Rome.