Verder zuidwaarts (25,8 km; 924 kcal; 6h 05')

Het voordeel van slapen  in een hotel is dat s' ochtends meestal een buffet staat (a volonte). Dat betekent dat je ook allerlei eetwaar voor onderweg kunt meenemen. Of het echt de bedoeling is weet ik niet, maar niemand zegt iets  als ik een halve liter grapefruitsap aftap en enkel stukken fruit meeneem. Het is van de nood een (on)deugd maken, zullen we maar zeggen. Het is bewolkt, dus niet zo warm: op naar de volgende parel: Turckheim. In Turckheim is een groot wijnfeest,  dus snel verder. Ook Eguisheim laat ik letterlijk links liggen. Via Husseren naar Gueberschwihr.  Op het moment dat ik in de plaatselijke Taverne Medieval een kop thee drink begint het plotseling keihard te regenen. Dat is nog eens mazzel hebben. Na ongeveer een uur stopt het en dan ga ik weer verder. Na nog geen tien minuten begint het opnieuw te hozen en dat zal het nog ongeveer anderhalf uur  blijven doen. Vlak voor Westhalten, het beoogde eindstation voor vandaag, houdt het op en gaat de zon weer schijnen.  Omdat er in Westhalten geen onderkomen te vinden is door naar het aanpalende Soutzmatt. Onderweg kom ik een bejaard stel tegen: de man ziet er leeftijdsconform uit maar de vrouw absoluut niet. Ze is broodmager,  is onnatuurlijk bruin, heeft de haren zwartgeverfd en draagt een kort broekje en dito hemdje in een kleur die ligt tussen oranje en roze. Met carnaval zou ze er goede sier mee maken. In Soultzmatt is helaas ook geen onderkomen beschikbaar, het enige hotel zit vol: "Desoler, monsieur". Op on het naastliggende terras drink ik  een kop thee, waar even later ook het voornoemde stel aanschuift. De mevrouw begint meteen tegen me te kwekken. De gebruikelijke vragen worden afgevuurd  en dan mag ik bij ze aan tafel komen zitten. Ze blijken ook allebei arts: hij doet nog iets in de osteopathie en zij is neuroloog.  Ze maken zich wel wat zorgen over komende nacht en bieden aan me een stukje mee te een nemen. Dat sla ik natuurlijk niet af. De vrouw gaat in het eerstvolgende dorp heel adequaat aan de slag voor me, maar alles is "complet". Er wordt nog wat meewarig verwezen naar een hotel Mahrer, een kilometer verderop. Of je er ook kunt eten, vraag ik. Op zondag? Soms.

Hotel Mahrer ziet er van buiten uit als een grote stadse villa.De ingang gaat via een klein bordes. Een prachtige ouderwetse houten trap voert naar boven. Rechts is de gelagkamer ofwel het café, waar een aantal mannen zit te kaarten. Achter de bar staat een moeke van minstens vijfenzeventig jaar oud. Een roodharige mevrouw van ongeveer dezelfde leeftijd bevestigd dat ik een kamer kan krijgen voor tweeendertig euro!  Na afscheid te hebben genomen van beide dokters neem ik mijn intrek. De kamer is, zoals alles in dit huis vreselijk gedateerd. Eten kan ik er ook: salade gruyère vooraf en truite meuniere met in de schil gekookte aardappels. De prijs durf ik niet meer te noemen. Om negen uur is iedereen weg  en word ik naar bed gestuurd.