Een prachtige dag (26,1 km; 966 kcal; 5h 45')

s' Ochtends blijken de schoenen weer helemaal droog, wat een opluchting. Ik wilmde Galibier oplopen/liften, maar de mevrouw van de gite heeft een ander idee als ze hoort waar ik naartoe ga (Montgenevre). Een kilometer of zes verderop moet ik naarlan de Lachau, naar vijfentwintighonderd meter dan langs de drie Lacs en dan naarbeneden naar Neveche, via een prachtig dal. De klim gaat grotendeels via een onverharde weg en is dus niet heel erg lastig, alleen lang. Ik ben niet de enige, het is druk. De drie meertjes liggen op ongeveer vierentwintighonderd meter hoogte, het is er prachtig. De afdaling is echter het mooiste wat ik tot nu toe gezien heb, een werkelijk oogverblindend mooi dal met afwisselend sparren en stukken grasland, doorkliefd door tientallen stroompjes. Door het prachtige zonlicht wordt alles waarschijnlijk nog mooier. De eerste refuge Les Drayeres ligt op een uur lopen vanaf de top en vier kilometer verder ligt nog een refuge Le Laval. Omdat het pas drie uur is loop ik door over een inmiddels verharde weg. Op een gegeven moment word ik aangehouden door een passerende auto: of ik soms mee wil rijden ( het eerste dorp Naveche, is nog tien kilometer). Natuurlijk wil ik dat wel na zo' n vijftwintig kilometer lopen. Binnen een kwartier sta ik voor het Office de T. van Naveche Haut een authentiek dorpje van hondervijftig inwoners. Iets verder ligt Naveche Bas, dat iets groter is. Het laatste dorp heeft een gite d' etape, La Decouverte, dat blijkt inderdaad een vondst. De gite is eigendom van Olivier en zijn echtgenote, deze laatste is er niet. Hij moet het dus grotendeels alleen doen. Ik slaap met vier andere mannen in de dortoir, die er keurig verzorgd uitziet. Ook het sanitair werkt perfect. Het huis, een oud hotel, is prachtig:voor en achter is tuin en terras, er is een grote eet/leeskamer. s' Avonds als iedereen schoongewassen is gaan we racletten. Met ruim twintig mensen,  voornamelijk gepensioneerden,  zitten we aan een lange tafel. Er zijn gekookte roseval-aardappels ( a volonte = zoveel je op kunt), schalen met charcuterie en natuurlijk de kaas. Drie halfronde kazen hangen onder een verwarmingselement,  de kaas wrdt zacht en die kun je er dan vanaf schrapen. Nadien is ook nog een salade verte en als toetje ijs met de smaken citroen en mirtilles, mijn favorieten. We krijgen ook nog een borrel geserveerd, ginepy, een plantje uit het hooggebergte. De pensionado's maken zich na het eten meteen op voor het bed, evenals mijn ka, etgenoten. Als ik om half tien arriveer is er nog licht, maar dat gaat snel uit. En dan begint het feest: twee van de vier zijn veel te zwaar, dus ik had al vermoedens dat het geen rustige nacht zou worden en dat klopt: er is een klein cirkelzaagje, maar de ander is een hortende en stotterende bas, waarvan het soms niet duidelijk is of hij snurkt of dat zijn neus verstopt zit. Uiteindelijk val ik natuurlijk toch in slaap maar gedurende de nacht moet er iemand naar het toilet. Daar word ik helaas van wakker en dan mag ik opnieuw een tijdje naar her tweestemmig concert luisteren.