Montgenevre ofwel de oversteek naar Italië (26,1 km; 966 kcal; 5h 45')

Het gevolg van het matige slapen is dat ik weer pas wakker word als iedereen al lang en breed is verdwenen. Ik ontbijt samen met Olivier, de eigenaar, en proef de heerlijkste marmelades: abrikoos,  peer (met kastanje), pruim: alles huisgemaakt. Na hem uitvoerig bedankt en geprezen te hebben, ga ik op weg. De zon schijnt volop,  de zonnebrandcrème van de assistentes komt wederom goed van pas. Het landschap is inmiddels iets veranderd: de hellingen lijken wat minder bebost,  maar vooral het is droger en de geuren zijn meer Mediterraan. Na vijf kilometer langs de weg gelopen te hebben stopt iemand spontaan en vraagt of ik mee wil rijden: Natuurlijk! Ik kan meerijden tot het einde van het dal en  zonder te willen overdrijven: dit is het mooiste stuk wat ik de afgelopen zeven weken gezien heb. Een prachtig dal, niet vergiftigd door skiliften en skipisten, een aantal kleine relatief oorspronkelijke dorpjes die nog niet ten prooi zijn gevallen aan het massatoerisme. Doe er je voordeel mee: La vallee dela Claree, adembenemend. Rijd vanuit Briancon komend richting Montgenevre en ga linksaf naar Les Vachettes, je zult er geen spijt van hebben als je van natuur houdt. Binnen tien minuten heb ik een tweede liftje naar Montgenevre, dat op ruim achttienhonderd meter hoogte ligt en wat een copie lijkt van Tignes, Avoriaz, etc. Een en al winkels gericht op skiën en op mountainbiken. Er is ook een achttien holes golfbaan die zich uitstrekt tussen de Franse en de Italiaanse grenspost. Om precies kwart voor twaalf steek ik de grens over. Het eerste dorpje aan Italiaans kant is Clavieres. Een jonge vrouw schiet te hulp als ik aan het einde van het dorp wat hulpeloos rondkijk: "La via Francigena? Bij de kapel verderop eerst een stukje oomhoog en aan de achterkant gaat het pad naar beneden". Dat stond helaas nergwns aangegeven. Het pad slingert steil naar beneden langs een riviertje en na amderhalf uur kom ik in Cesena di Torino. Het is dan half twee. Omdat het Office de T pas om twee uur opengaat,  besluit ik er te lunchen. Op een piepklein terrasje met smaakvolle kuipstoeltjes en dito tafeltjes bestel ik het goedkoopste wat ze hebben:  gnocchi met aardappelen en kaas.Het wordt opgediend in een prachtig aardewerken bord, ik krijg een bakje parmezaan uit hetzelfde servies en een fles extra virgine olijfolie ter beschikking. Zo kan het dus ook en overgoten door Italiaanse zon smaakt alles nog veel lekkerder. Van de juffrouw van het Office de T. krijg ik een officiële stempelkaart die ik op veel slaapplaatsen kan laten afstempelen, een soort zomerse Elfstedentocht! Nu ben ik wel een officiële pelgrim! Daarna volgen er zo'n tien kilometer langs de openbare weg, saai en niet zonder risico, alhoewel er wel ruimte is pm te lopen. Om half vijf in Oulx. Het eerste adres lukt niet, de eigenaresse heeft er (telefonisch) geen zin in. Een stuk verderop zijn nog enkele adressen: het eerste vind ik te duur. Dat schijnt de eigenaar niet uit te maken want hij verwijst me probleemloos naar een adresje enkel honderden meters verderop. Hij komt me nog nalopen om de naam vam het huis te noemen: Alba Serena. Daar zit een tachtig plusser voor de deur die me niet kan helpen: ik moet op zijn vrouw wachten, die is een boodschap doen. Na een minuutje of tien verschijnt de mevrouw per fiets, zich in duizend excuses uitputtend, dat ik heb moeten wachten. Ja ik kan voor dertig euro blijven slapen, met ontbijt. Het is een klein kamertje, er is ook een volledig geoutilleerde keuken en een prachtig schone badkamer.

Omdat ik al gegeten heb, ga ik niet nog een maaltijd nemen, maar ja, wat dan? Eerst maar eens een (lekker) glas wijn. Dat kan hier in een enotheca. Ik maak er kennis met Jordan, een Canadese die zestien jaar geleden aan een Italiaan is blijven plakken en twee kinderen van hem heeft. Ze spreekt in mijn oren perfect Italiaans maar tegen haar kinderen Engels en dan kan ik horen dat ze niet echt van hier is. Ze hebben een prachtig gewelfd restaurant in het souterrain en op de begane grond  kun je een glas wijn drinken. Je kunt er ook nog "take-away" wijn kopen. Bij het eerste glas witte wijn krijg ik meteen een kom knabbels en even later ook nog een plankje met allerlei schijfjes brood met divers beleg. Een kleine maaltijd gratis bij de wijn! Na twee glazen wit en twee rood krijg ik nog korting ook. Inmiddels heeft zich ook nog een ouder Frans stel gemeld op het logeeradres. Ze zijn twee dagen geleden vertrokken uit Briancon en gaan ook naar Rome. Na enkele formele beleefdheden zal ik ze niet meer zien of horen.