Montale-Fontanafredda (13,6 km bus)-Fiorenzuole D' Arda-Fidenza (26 km; 933 kcal; 5h 10')

Het eerste stuk met de bus gedaan omdat de route langs een heel drukke weg loopt. Het is eigelijk onverantwoord en eens te meer blijkt dat de route aangelegd is door "reli's" en niet door een wandelorganisatie. De route is vaak anders dan op de kaart aangegeven, het waarom zal me over enkel dagen duidelijk gemaakt worden. Het is erg warm, maar de route is goed te lopen. Heel in de verte doemen de bergen (Appenijnen) op. Om precies twee uur s' middags sta ik voor de deur van het Office de T. Dat gaat natuurlijk pas later open, want de Italo's houden van een lange middagpauze. Ondertussen ga ik thee drinken in een bar in de hoofdstraat. Een tafeltje verder zitten twee mamnen en een vrouw van rond de veertig al gezellig wijn te drinken. De gebruikelijke vragen komen bovendrijven: waar ik vandaan kom, Hollanda; Tutti a piedi? Si. Of ik ook een glas wijn wil? Non, grazie. Ik drink thee. Of ik weet dat vanavond feest is? Nee. Vanavond is " La Notte Bianchi": elke eerste zaterdsg van de zomermaanden is er feest, een soort braderie naar later zal blijken. Een uur en drie koppen thee verder wil ik afrekenen. "Nee, het is gratis", zegt het meisje achter de bar. Het drietal betaalt. Na uitvoerige dankzegging ga ik naar het Office de T.  Ondetdak voor pellegrino's is in het klooster aan de rand van het stadje, tien minuten lopen van het centrum. Er wordt opengedaan door een echte priester, in een lange bruine pij omsnoerd met een wit koord met knopen erin. Hij heeft nauwelijks oog voor mij, alleen maar voor zijn mobieltje. Om zeven uur vanavond is de mis en als ik wil eten moet ik het nu laten weten. "No, grazie, ik eet in de stad". Bij zo'n vervelend smoelwerk wil ik zo snel mogelijk weg.  "De poort gaat om elf uur dicht". Dat is jammer, dat betekent dat ik het feest rond half elf moet verlaten. Eerst moet ik echter naar een telefoonwinkel,  want ik heb geen netwerk meer sinds een dag. Ik snap er natuurlijk niets van. De mevrouw in de winkel verkoopt me een nieuw SIM kaart en ern tegoed van vijftien euro. Het kost me alles bij elkaar zo'n twee uur een hoop ergernis, want ze spreekt geen woord buitenlands. Ik wordt een beetje geholpen door iemand uit Pakistan (!). Het feest blijkt een straatfeest/braderie met zelfs een modeshow op het plein en overal muziek: veel dreunende beats maar gelukkig ook akoestisch live. Een prachtige delicatessen zaak heeft een varken aan het spit klaargemaakt: voor vijf euro krijg ik een onwaarschijnlijke hoeveelheid lekker vlees. Als ik in de enotheca tegenover een glas rood wil kopen, kom ik een van de mannen van vanmiddag tegen. Hij wil per se het glas rood ook nog betalen."Italian style, sir".  Wat moet ik daar nog op zeggen. Voordat de poort dicht gaat lig ik netjes op een oor. Ondertussen zijn jog diverse andere pellegrino's gearriveerd.