Fidenza-Costamezzana-Medensano (22,9 km; 822 kcal; 4h 30')

Het is erg warm, maar het lopen gaat goed.  Het vlakke land in de Po-vlakte heeft nu definitief plaatsgemaakt voor heuvels, nog niet erg hoog, maar het maakt wel een vertrouwde Zuid-Limburgse indruk. Na twee uur lopen  ben ik in Costamezzana,  een piepklein dorpje op een heuvel. Het heeft een kerk en (gelukkig) een cafe. De man achter de bar is uiterst vriendelijk, hij staat al min of meer klaar met de stempel voor deze "pellegrino". In de kerk is een kindje gedoopt: buiten worden uitgebreid foto's gemaakt.  Het wordt gevierd achter het cafe in een zaal. Op een grote tafel is een koud buffet uitgestald en als de hele familie gearriveerd is knallen de champagnekurken,  het is pas elf uur in de ochtend(!). Even later krijg ik een stuk appeltaart en nog een kwartiertje later ook nog een bord eten: de Italo's blijven verbazen, hun gastvrijheid kent geen grenzen. Dan gaat deze "pellegrino"  in de volle zaal ook officieel de beide ouders feliciteren en gelukwensen met hun dochter (Violetta). Tweeëneenhalf uur later ben ik dan ik Medesano en zit uit te puffen op een terrasje. Even later komt nog een rugzakster het terras oplopen. Het is een mevrouw die ik gistermiddag heel vluchtig even gezien heb in het klooster. Ik nodig haar uit om bij me te komen zitten. Ze heet Silvia, komt uit Zwitserland,  is vierenzeventig jaar en wandelt al jaren in haar eentje. De kennismaking is uiterst vriendschappelijk en dat zal er vast toe bijgedragen hebben dat we enkele dagen samen zullen lopen. Haar man is zes jaar geleden overleden en nadien is ze in haar eentje blijven lopen. Ze is naar eigen zeggen helemaal niet religieus, maar is al zes keer nasr Santiago de C. gelopen. Haar kinderen, ze heeft drie dochters, vinden dat ze niet goed snik is. De kleinkinderen vragen zich af waarom ze nog niet van de weg wordt gehaald. Voor mij is ze een wereldwijze, eigenzinnige vrouw die graag wandelt en zich dat (nog) niet af laat nemen door haar kinderen. Ze kan zich moeilijk vinden in hun levenswijze: " ze gasn in het weekend met het vliegtuig weg om ergens te gaan golfen, is dat wel normaal?" Tsja. Ondertussen komen er nog enkele wandelaars binnen. Een diep-religieuze man uit Amiens,  die bij elke kerk en elk kruis moet bidden of op z'n minst even moet              stilstaan. Hij arriveert samen met Herman, die ik de afgelopen dagen al enkele keren heb gezien. Hij ziet eruit als een clochard en zo ruikt hij ook. Zijn voeten stinken enorm, hij heeft een fors ontstoken hallux valgus aan een kant en ik kan het niet lsyen hem als dokter streng toe te spreken wat betreft zijn lichamelijke verzorging iets wst hij zonder morren accepteert. Ik adviseer hem zijn voeten te baden in heet water en wasmiddel (we hebben zelfs een wasmachine ter beschikking) em om schoon verband te gebruiken. Aan het einde van de middag krijgt hij van Silvia en mij enkele biertjes, want die kan hij zich niet permitteren (zegt hij). Hij heeft natuurlijk ook een "verhaal": hij is oorspronkelijk leraar maar zeven jaar geleden is zijn dochter op een leeftijd van zes maanden overleden. Hij heeft haar belooft naar Santiago de C. te lopen,  maar ondertussen is hij al tien maanden onderweg. Nu wil hij nog naar Rome: " en dat haal ik, zelfs al moet ik kruipen".

s'Avonds eten Silvia en ik verrukkelijke risotto met spada (zwaardvis). Silvia houdt van goed eten en drinken: tussen de middag en aan het einde van de wandeldag drinkt ze steevast een halve liter bier met aardbeiensiroop of anders "frizzante", een goedkope koude bubbelwijn. Het maakt haar niets uit met drie mannen op een kamer te slapen. Als jongste moet ik in het stapelbed en moet ik Hermans lucht trotseren. Om zes uur de volgende ochtend zijn beide mannen alweer verdwenen.