Naar Kyllburg ofwel " Sport ist Mord"

s' Ochtends rond half negen weer op weg. Het is een  bijzondere dag in Gerolstein: hetis autoloze zondag tot Kyllburg ( zevenentwintig kilometer) en de openbare weg mag alleen gebruikt worden door fietsers en wandelaars, de meesten gaan over de weg, want we hebben het fietspad goeddeels voor ons alleen. Op een gegeven moment gaat het fout, we volgen het verkeerde "fietsje". Nietsvermoedend lopen we maar door, de weg gaat meerdere kilometers omhoog. Dan blijkt dat we veel te ver naar het westen zijn gelopen, uiteindelijk zal het een omweg worden van ongeveer acht kilometer. In Birresborn geraken we weer op Kyll fietspad. Daar en in de volgende dorpen blijkt het steeds  een drukte van belang. De terrasjes  zitten propvol, maarvwe vinden nog iets op een binnenplaatsje van een Konditorei. De serveerster is alleraardigst. Na de gebruikelijke vragen, waarvandaan en waarnaartoe, stel ik voor dat ze morgen een dagje meeloopt: geen sprake van, " Sport ist Mord".  Wandelen en allemaal dat fietsen is maar niets, je wordt er moe van en " ik loop al genoeg in de zaak".

Her Kylldal is hier op z' n  mooist, het is smal, de hellingen zijn steil en dus dicht bebost. Er is gelukkig alleen plaats voor het riviertje,  een fietspad en een heel rustige weg. We passeren enkele dorpjes, waar allerlei kleinschalige activiteiten plaatsvinden.  In elk dorpje is voor de fietsers een " Katastrophendienst" ingericht, met meerder ambulances en soezende EHBO' ers. Wat het fietsen aangaat: heel veel mensen zitten op  dure mountainbikes, met hanschoenen, helmen, de juiste kleding, terwijl het gewoon een ontspannen tochtje met een snelheid van twaalf kilometer per uur is. Qua kleding en verdere uitrusting lijkt het alsof ze  aan de Tour de France meedoen, maar is een "Sonntagsausflug": reden om te eten en te drinken.

Door de grote omweg ziet het er naar uit dat we Kyllburg niet gaan halen,  al zeker niet vanwege de enorme hoosbui waar we door worden overvallen. Op dat moment zitten we in Densborn, ongeveer tien kilometer van het geplande eindpunt, overeenkomend met de omweg die we gemaakt  hebben. We nemen de trein en een kwartier later zijn we er al. Het hotel ligt buiten het dorp en er volgt nog een klim minstens een kilometer. Het blijkt weer zo' n ouderwets hotel dat gerund wordt door een alleraardigst echtpaar. We kunnen om zeven uur s' avonds met nog enkele andere gasten aanschuiven voor ee driegangen maaltijd: tomatensoep met slagroom en banaan (!), rijst met  groentes en kipfilet en abrikozen kwarktaart na (voor 11,50 euro). De rode wijn is niet te drinken , de witte riesling is opmerkelijk genoeg prima. Om half elf rollen we tevreden het bed in.