Over het (Duitse) eten

Zonder van xenofobe trekken of, erger nog, van vreemdelingenhaat beschuldigd te worden, durf ik te zeggen dat dit deel van provinciaal Duitsland het eten buitenshuis grotendeel bepaald wordt door pizzeria's,  doner kebabs, Grieken, Kroaten  en Turken. De "gutburgerliche Kuche" (soep, aardappels/groente/vlees) vindt je bijna nergens meer. Allemaal die buitenlandse tenten smaken hetzelfde: de Griek maakt ook pizza's, evenals de doner/kebab en de pizzaboer doet er weer broodjes shoarma bij. We hebben in Heimbach ook al in een "Schnitzelparadijs" gegeten: een platgeslagen stuk vlees dat imponeerde door zijn grootte, maar qua smaak en kleur vooral deed denken aan een stuk karton. 

Daarnaast zijn er talloze "Eiscafe's"  waar megaporties worden weggegeten alsof het niets is.  Heel veel (jonge) Duitsers zijn dan ook veel te zwaar en het lijkt erop alsof het ze niets uitmaakt. Bij de ingang van elke supermarkt is stevast een bakkerij annex gebakzaak, waar men zich tegoed kan doen aan snacks en zoetigheden. De Duitsers die we spreken hebben allemaal wel een mening over hun goede eten, als er groente op tafel komt is het grotendeels uit het zuur met een klein stukje tomaat  en de onvermijdelijke ijsbergsla. 

Het dagelijkse ontbijt bestaat uit ieder twee broodjes,  er is altijd wel wat kaas en cervelaatworst, het gekookte ei ontbreekt nooit, naast confiture uit de supermarkt. We mogen wel (bijna) altijd iets voor onderweg meenemen. 

Kortom,  het Duitse eten is altijd hetzelfde, fantasieloos en weinig smaakvol.

Tot zover deze lezing.