Goumois- La Rasse/La Fourche-Blancheroche (19,3 km; 691 kcal; 4h 59')

Gisteren  hebben we uren in  de regen gelopen,  vandaag ziet het er beter uit: er schijnt soms een zonnetje,  maar dat weet je nooit zeker in zo'n smal dal. Het pad volgt nu bijna letterlijk de rivier, dat betekent dat de hoogteverschillen in tegenstelling tot de vorige twee dagen veel geringer zijn. De Doubs is over sommige stukken heel wild, op de plaatsen waar een kleine waterkracht centrale is geïnstalleerd is het water stroomopwaarts veel rustiger. Het pad is smal en erg ongelijk, door de vele regen is het ontzettend modderig, terwijl de stenen spekglad zijn. Het lopen wordt ook nog eens bemoeilijkt door de vele boomwortels die uitsteken. De bomen en de rotsen zijn bedekt met een laag mos, waardoor alles een prachtig groene kleur krijgt. Zo gaat het vele kilometers  op en neer, totdat we uiteindelijk bij "Echelles de la Morte" komen. Dit zijn een aantal trappen die bijna loodrecht naar beneden afdalen,  terug naar de rivier. Voor de liefhebbers is er ook een klim en klauterparcours uitgezet, waar je gezekerd vele tientallen meters op diverse manieren loodrecht omhoog kunt klimmen. Tussen de klimtrajecten kun je je over touwen en wiebelende trapladders van de een naar de andere klimwand voortbewegen. Eenmaal beneden is het nog een kilometer of vijf-zes. Rond vijf uur s' middags zijn we bij onze slaapplek "La Rasse". Het heet hotel maar is eigenlijk een eenvoudige Ferme Auberge, waar je prima kunt eten. We zijn nog niet gearriveerd bof het begint weer te regenen en dat zal het de hele avond en nacht blijven doen. De eigenaar is een "Cht'i, afkomstig uit Picardie (Noord-West Frankrijk). De zomermaanden werkt hij in het hotel, de rest van het jaar gaat hij vliegvissen in Patagonie. De hele eetzaal hangt vol met zelfgemaakte tekeningen van de vele soorten vis, maar vooral de forel. Hij laat ons zelfs een kinderboek zien van zijn hand,  dat op scholen gebruikt wordt. Hij doet de (vijftien) bedden,  kookt, onderhoudt het huis, zorgt voor een aantal beesten en stookt ook nog zelf een of andere alcohol. Waarvan komen we niet te weten, maar we mogen wel proeven. Dat doe je blijkbaar door een suikerklontje in alcohol te dopen en dat vervolgens op te zuigen. Hij is er apetrots op, maar Marie Christine en ik vinden er niet veel aan. De maaltijd  is boers maar goed: Een dikke plak terrine, daarna poulet met groenten en kerrierijst en een stukje chocoladetaart na. Om tien uur liggen we in bed, de patron nog iets eerder, want hij is naar eigen zeggen alweer om vijf uur op om de beesten te voeren.