Een Romereis in vele afleveringen

Beste lezer,

Graag wil ik je meenemen op mijn voetreis naar Rome. Al meer dan een jaar loop ik met plannen om een keer een lange voetreis te ondernemen. Er zijn geen religieuze motieven, het is geen boetedoening of pelgrimage, ik ga ook geen geld ophalen voor een of ander goed doel, alhoewel dat gemakkelijk zou kunnen: er is tenslotte ellende genoeg op de wereld en er zijn meer dan genoeg mensen die een Westers extraatje goed kunnen gebruiken.

Ik heb ook geen mid-life crisis en of een relatieprobleem. Het is wel  zo dat ik over enkele weken 58 jaar wordt en  nog eens gedurende wat langere tijd iets "heel anders" wil doen dan het dagelijkse dokteren waar ik sinds 1988 mee bezig ben.

Waarschijnlijk liggen hele banale egoïstische motieven aan mijn aandrang ten grondslag: gewoon een tijdlang voor jezelf doen waar je zin in hebt en geen rekening hoeven houden met anderen.

 Dat is natuurlijk niet zo netjes: Ik kan het natuurlijk ook een andere naam geven: "op avontuur", "de wijde wereld in", "ontsnappen uit de dagelijkse sleur" en zo zijn er nog wel een aantal clichés te verzinnen. Blijft staan dat ik weinig echte redenen kan verzinnen die zingeving plausibel maken, bijvoorbeeld tegenover mijn gezin. Ondanks een gebrek aan verheffende motivatie  is me weinig in de weg gelegd. "Als je het graag wil, dan doe je het toch gewoon" was het antwoord van Sandra en dochter Saskia voegt me regelmatig toe dat ik het toch niet ga halen, omdat ik haar niet kan missen. Welnu, we zullen zien.

Vandaag een tablet gekocht: het is nog een heel gedoe om duidelijk te maken wat ik nodig heb. Gelukkig is er bij de Dixons iemand die luistert. Als ik vertel waarvoor ik het apparaatje nodig heb, wordt het stil: "Naar Rome? Te voet? Hoe ver is dat ?"  "1800 kilometer". "Tering man, waarom ga je niet gewoon met het vliegtuig?"