Met de Po mee stroomafwaarts (21,7 km; 780 kcal; 4h 50')

Het is zondagochtend en nog erg rustig, maar de vrouwen aan de voordeur zijn al actief aan het werven. Ik loop nog een keer door het mooie centrum. Achterbeen klein stadsparkje is het gedaan met de "mooie vrouw". Het fraaie lineaire patroon verdwijnt, de straten krijgen bochten en worden rommeliger. Het Francigena-pad staat gelukkig ook weer aangegeven. Na enkele kilometers passeer ik een immens kerkhof. De meeste doden liggen opgeborgen achter een muur van marmeren plaatjes. Behalve de naam en een foto van de overledene is er ook een vaas op aaangebracht. Zo kan het graf regelmatig bezocht worden om de bloemen te verversen. Aan de drukte te zien is het een zondagsuitje. Achter het kerkhof begint een stadspark, half bos, half grasland. Talloze zwoegers proberen hier lopend en fietsend iets aan hun conditie te doen. Als kleine eilandjes liggen kinderspeeltoestellen in het groen,  waar kinderen zich prima lijken te amuseren. De volwassenen zijn al bezig met het aansteken van de barbecues. De eerste biertjes gaan al rond en het is net middag.

Het pad volgt nu gedurende enige tijd de Po, die al enkele honderden meters breed is. Na nog een lange rechte, rommelige weg ben ik Turijn min of meer uit. Het plaatsje heet San Mauro Torinese. In een gehucht Sambuy iets verderop, noodt een plaatselijk restaurant tot het nuttigen van een middagmaaltijd. Ik krijg pasta met raghu en nadien arrosto (dun gesneden gebraden vlees). Het toetje dat ook inbegrepen was krijg ik in niet meer, het restaurant gaat bijna dicht. Wel krijg ik daarom een karafje witte wijn gratis. Voor tien euro prima gegeten! Het gaat nu richting Gassino Torinese, de gehoopte eindbestemming van vandaag. Het klooster wat normaal voor wandelaars onderdak bied, weigert open te doen. De "responsabile" is er niet, zo begrijp ik. Dan maar verder. Het eerstvolgende plaatsje waar slaapgelegenheid is, is Chivasso. Dat is echter nog twaalf kilometer. Ik loop tot San Raffaele en ga de laatste acht kilometer met de bus. Het is half acht als de bus me in het centrum afzet. Na enig vragen en zoeken kom ik bij hotel albergo Stella. Voor dertig euro, dat lijkt een standaard minimum bedrag te zijn hier in Italië,  mag ik een nachtje blijven. Het ligt pal naast het spoor, maar de overlast zal beperkt blijven.

De beheerder is een Egyptenaar, Kerham Abdullah el Alham, zijn identiteitsbewijs dat hij me met gepaste trots laat zien, vermeld 1948 als geboortejaar. Hij is woonachtig in Turijn. Een buitenlandse taal is hij niet machtig, het gaat dus weer met handen en voeten: "A piedi de Ollanda"?. "Si". Of ik al eens in Egypte ben geweest. "Si, trenti anni passato". "A piedi"? "Non". Ik krijg van hem een briefje van vijftig piaster, waarschijnlijk om onze vriendschappelijke band te bezegelen. Ik neem beleefd afscheid en loop nog even het kleine centrum in. Er heeft een feest plaatsgevonden,  want de fanfare maakt een laatste rondje. Op de diverse terrassen is het niet erg druk meer, stoelen worden al opgestapeld.  Ik heb vanaf vanmiddag niets meer gegeten,  bestel een stukje pizza en een glas pinot noir: heerlijk.  En dan lopen opeens de terrasjes weer vol. Het zijn vooral jongelui die een piepklein kopje koffie en een glaasje water bestellen en daar een uur of langer over doen om het op te drinken. Ondertussen kletsen,  zoenen, opstaan om anderen te begroeten,  terugkomen. De jongens zijn vaak casual gekleed maar zien er verder heel gesoigneerd uit. Vooral aan de haren (snor, baard) wordt veel aandacht besteed. Er zijn ook nog veel gezinnen met heel kleine kinderen. Het terras is waar het echte leven plaatsvindt. Drie glazen wijn, de ober is duidelijk niet gewend aan iemand die meer dan een consumptie nuttigt, en anderhalf uur later zoek ik het bed op.