Naar Tignes, het N.P. in (18,1 km; 650 kcal; 4h 46')

Rond half tien stap ik op: het is tien minuten lopen tot de rand van Bourg. Omdat de bus naar Tignes pas om kwart over een vertrekt, probeer ik het liften nog maar eens:binnen enkele minuten mag ik mee met een man die een sportzaak in  Tignes heeft. Of ik weet dat de Franse regering is gevallen? Ik moet natuurlijk ontkennend antwoorden, want ik sta niet op met internet. Er volgt een hele tirade wat voor fluregering Frankrijk heeft en dat er met een paar nieuwe ministers toch niets zal veranderen. Of ik het verhaal gehoord heb van de onthoofde Engelse journalist die vermoord is door een rapper? Ik geef toe dat dat nieuwtje deels ook tot mij is doorgedrongen, want dat laatste detail kende ik niet. Dan gaat het natuurlijk verder  over de moslims en alle ellende die dat in Frankrijk met zich mee zou brengen. Bloed van ongelovigen zou volgens hem verzameld worden waarmee (in  Syrië?) moslims hun handen wassen om zich op die manier te reinigen. Voor een liter bloed zou honderdduizend dollar betaald worden. Daarna gaat het verder over de zes miljoen moslims in Frankrijk, die zich zouden concentreren in steden als Marseille,  Lille, Roubaix en waar nog meer. De steden zouden helemaal verziekt zijn met buitenlanders. Verder ergert hij zich dood aan het feit dat Algerijnen, Tunesiers, Marokkanen ten gevolge van de kolonialistische overheersing  nog steeds overal voorrang krijgen,  een recht dat toendertijd afgedwongen is en waar nog steeds uitgebreid gebruik van wordt gemaakt. Zijn vrouw komt uit Ivoorkust en moest veel langer op  allerlei zaken wachten. Hij herinnert zich nog een uitspraak van de eerste president  van (onafhankelijk) Algerije: "Nous conquera la France avec le ventre de notre femmes".  Ik moet natuurlijk toegeven dat er bij ons ook nogal wat problemen met buitenlanders zijn, met name Marokkanen. Gelukkig nadert Tignes zodat ons gesprek een iets postiever einder krijgt: " Bonne continuation et saluer le Pape". 

Tignes in de zomer maakt een vergelijkbare indruk als Avoriaz/Les Portes du Soleil: het ziet er ondanks de drukte toch troosteloos uit. Ook hier zoeken talloze VTT' ers hun sportieve heil door als een gek op kleine fietsjes de berg af te razen. Het nog enkele kilometers naar Le Lac, maar dan gaat het omhoog richting Nationaal Park. Ondertussen wordt het weer slechter en gaat het zachtjes regenen. Na enkele uren komt de Refuge de Leysse in zicht, van de gletsjer La Grande Casse heb ik weinig gezien. Als ik rond vier uur arriveer, ben ik niet de eerste: een viertal mannen van rond de vijfenzestig zit al rond de kachel en is kleren aan het drogen. Aan tafel zitten we s' avonds met  zeventien, ik wordt bij de groep van vier ingedeeld. De mannen komen uit zuid-west Frankrijk,  de buurt van Buzet. Daar ben ik lang ook nog wel eens geweest. Port St Marie kennen ze ook allemaal. Ze wandelen voor het eerst in de Alpen, voorheen was het altijd in de Pyreneeën te doen. Tijdens de maaltijd komen ook de pillen  boven tafel: colchicine en uiteraard anti-diabetica. Ze zijn allemaal te zwaar, eten porties waar ik bang van wordt en zout wordt overvloedig toegevoegd.  Het feit dat ik dokter ben zorgt als gewoonlijk voor de nodige hilariteit. De maaltijd: aardappel-prei soep, lasagna met spinazie,  een stukje Beaufort en als toetje creme vanille. Als afsluiting krijgen we van Celine, de vrouwelijke beheerster, een piepklein glaasje rum met mirtilles. Waarom we dat krijgen is niet duidelijk, mogelijk om het slechte weer van morgen wat te verzachten, want het gaat de hele dag regenen. Daar is het nu al mee begonnen en ook de wind rammelt aan de deuren en luiken. Rond half tien ligt iedereen in het mandje.