Nog een regendag

Vanochtend lang blijven liggen: het regent namelijk onophoudelijk. Rond half elf kan ik " Ooievaarsnest" (Nid de Cigognes) verlaten. Het blijft niet lang droog, na ongeveer een half uur begint het opnieuw flink te regenen. De dorpjes aan de route liggen gelukkig in veel gevallen maar enkele kilometers uit elkaar. Het zal geen lange wandeldag worden, want door de buien schiet het niet op. Eris weinig van te merken dat het vakantie is: ik heb het fiets/wandelpad nagenoeg voor mij alleen. De dorpjes zijn in de jaren allemaal wat groter geworden.  De nieuwe "schil" bestaat uit grote, vrijstaande huizen, in de gebruikelijke uitbundige kleuren. Het kleine centrum heeft vaak een stadswal en enkele torens, verder staat het centrum vol met vakwerk huisjes in allerlei maten en soorten. Hier gebeurt "het":  proeflokalen, souveniers, veel ornamentele versieringen waar de ooievaar een belangrijke plaats in heeft. Het ziet er mooi uit, maar ademt een ongekende behoudzucht. Aan het leven van Hans en Grietje wordt zo te zien nog altijd goed verdiend. Dat is ook te merken aan de vele faciliteiten: er is een ongekend fietspadennetwerk aangelegd om het de fiets en wandeltoerist zo aangenaam mogelijk te maken. In de praktijk lijkt iedereen toch de voorkeur te geven aan de auto,  want "soortgenoten" heb ik nog niet gezien, laat staan gesproken.  

De Elzas is een streek van overvloed: even los van de wijn die uiteraard het allerbelangrijkste is, is het ook een streek waar ongelofelijk veel fruit groeit en bloeit.  Overal staan pruimenbomen en mirabellen in vele varianten,  naast walnoot en hazelnoot: het groeit niet alleen in  tuinen  en boomgaarden,  maar ook gewoon langs de weg. Noten en fruit  min of meer voor het oprapen. Rond half drie loop ik in een miezerig buitje Barr binnen. Het oog valt meteen op een chambre d' hotes van Madame Chazaud. Het blijkt een zesentachtig(!) jarige dame, die met hulp van een dochter die vlakbij woont nog een aantal kamers verhuurt.Ze maakt geestelijk een kordate indruk, maar, naar later zal blijken, blijft " het fysiek" sterk achter. Ze heeft, zo vertelt ze me, een carpaal tunnel syndroom,  ernstige schouderklachten en veel last van de rug. De chirurg kan niets meer voor haar doen en nu heeft ze van haar huisarts morfinepleisters gekregen, waar ze slaperig van wordt. Hoe herkenbaar is dit alles!!  Omdat ik haar iets wilde vragen, ze woont  de begane grond,  loop ik haar woonkamer in, waar ze op bed ligt te suffen (met TV aan). Ze kan met geen mogelijkheid zelf van het bed/bank overeind komen. Enige hulp mijnerzijds slaat ze resoluut af. Na veel wiebelen en zwaaien lukt het haar uiteindelijk om overeind te komen. Het wachtwoord voor het internet klopt niet. Daar weet ze natuurlijk niets van. De dochter die even later binnenkomt weet ook van niets, maar de kleindochter  gelukkig wel: een letter is er foutief ingeslopen!

Na een warme douche even het centrum in. Enkele honderden meters loop ik een mij onbekende discount-super in (Dia) voor wat vers fruit. Twee meisjes met rode jasjes hangen op de karretjes en roken een sigaretje. Ik ben de enige klant in winkel zo groot als een gemiddelde AH! Als de meisjes zien dat ik bij de kassa ben springen ze overeind en komen naar binnen.  "Rustig hier", begin ik. "Ah, des vacances". Alsof de thuisblijvers niet meer eten  tijdens de vakantie. 

 s' Avonds een "salade printaniere", met groene asperges en magret de canard. De restaurants zitten vol met buitenlanders, vooral Nederlanders, Belgen en Scandinaviers.