Radicofani-Aquapendente (23,8 km; 854 kcal; 5h 10')

Om precies acht uur zijn we weg, na de gebruikelijke kop thee en een croissant "naturale". Onder ons is het landschap volledig in mist gehuld. De eerste uren is er dan ook niets te zien, dat is erg jammer. Als we half uurtje onderweg zijn halen we eerst een echtpaar in en even later ook Fabio, een vrolijke veertiger uit Grossetto. Hij is onderweg regelmatig aan het telefoneren, want zijn moeder ligt in Pavis in het ziekenhuis. De rest van de dag zijn we met z'n drieën en dat is niet allen leuk, maar ook nog handig: Fabio verstaat redelijk Frans en Engels, dus hij kan altijd in het Italiaans duidelijk maken wat we willen. Na ongeveer tien kilometer komen we op de verharde weg en die zullen we helaas gedurende veertien kilometer niet meer verlaten. Allen de laatste twee kilometer gaan. steil omhoog over een klein weggetje. Acquapendente is lang zo mooi niet als de vorige dorpjes: smalle donkere straatjes, een plein voor het mooie gemeentehuis wat vol staat met auto's en daardoor zijn charme volledig verliest. Het huis voor de pellegrino's is goed, maar helaas niet zoals gisteren. We zijn de eerste die arriveren. Er zijn vier ruimtes met kamers, een ervan heeft een eenpersoonsbed. John wil niet blijven: hij wil andere wandelaars niet stees wakker houden met zijn eenmanssnurkorkest. Daar heb ik ook al een nacht naar mogen luisteren, ongelofelijk hoeveel geluid hij produceerde in allerlei toonhoogtes en tempi. Zijn overgewicht zal zeker mede debet zijn. Daarnaast was er zonder twijfel sprake van langdurige slaap-apneus. s'Avonds eten in "Il Borgo" met Fabio en Pierre een gegoede zestiger uit Bordeaux, die er een sport van maakt om in Italië de oude via's af te lopen: via Cassia (Francigena), via Appia, via Aurelia (langs de kust vanuit Ventimiglia naar La Spezia en verder). En natuurlijk is hij ook al lang en breed in Santiago de C. geweest. Als je zijn verhalen hoort lijkt het alsof hij elke herberg kent. Fabio is een goedlachse veertiger uit Grossetto. Hij heeft tien dagen vakantie en is enkele dagen eerder begonnen.Tijdens het lopen heeft hij meermaals telefonisch contact met zijn familie: zijn moeder ligt in Pavia in het ziekenhuis. Ze heeft iets bijzinders of iets ernstigs, of misschien wel allebei, want in Pavia wordt iets gedaan wat maar op enkele andere plekken ter wereld gedaan kan worden. Ik heb maar niet gevraagd wat dat is. Het restaurant is eigendom van vijf vrouwen,  die alles zelf doen. Ze hebben ook nog een tweede zaak met albergo een kilometer of tien verderop. Het eten is uitstekend: Vijf crosto met gesmolten pecorino en op alle vijf de stukjes brood ligt iets anders: tomaat, ansjovis, salami, artichok en een kippenlevermouche. Daarna verse ravioli met spinazie en pannacotta in een sausje van salieboter. Simpel maar heerlijk. Naast ons zit een bejaard Zwitsers stel, ze wandelen ook helemaal in hun eigen tempo. Ze zijn ook naar Montalcino gelopen. Hij heeft bij een wijnboer een fles (dure)  Brunello gekocht en die wil hij vanavond drinken. De eigenaresse heeft geen enkel bezwaar. En of wij ook een glas Brunello willen? Daar zeggen Pierre en ik geen nee tegen, Fabio is geen (wijn)drinker. Uiteraard komt er nog een fles op tafel: prima syrah (!) uit de regio, maar die kan niet tippen aan de werkelijk prachtige Brunello, nota bene uit 2007. Daarna gaat het vooral tussen de Zwitser en Pierre over huizenprijEn, belasting en de wereldwijde politieke situatie. Te ingewikkeld voor mij, ook al gaat de discussie in het Frans. Om half elf in bed, uitzonderlijk laat.