Sutri-Campagnano di Roma (27 km; 969 kcal, 5h 45')

Om half negen s'ochtends word ik door een zuster keurig in Sutri afgeleverd. Het ontbijt was echt Italiaans: alleen maar zoetigheden (twee stukken cake), wel huisgemaakte sinaasappel-citroenjam. Het weer is nog steeds geweldig, eigenlijk te warm om te lopen. De route is nagenoeg geheel onverhard,  vlak voor het dorp Monteroni passeer ik de Nationale Golfbaan: prachtig groen in het omligggende dorre landschap. In Monteroni gebeurt weer iets wat ik al vaak meegemaakt heb:  iemand betaald de thee voor me, nadat ik met iemand anders aan de bar een praatje maak. Het cafe is ook bakkerij. Ik koop een broodje en moet naar de overkant naar de Alimentari voor beleg. De mevrouw snijdt ruim prosciutto voor me af en zegt dat ik het volgend jaar terug mag komen om te betalen! "Italian way, sir". Op straat word ik spontaan door iemand aangesproken: hij geeft me een alternatieve route, helemaal op papier beschreven. Deze weg is we een stuk(je) langer. Dat blijkt: ik loop nog ongeveer drie uur door de brandende zon. De laatste kilometers gaan door een soort natuurpark: Parce Naturale de Veio. Wat het meest opvalt zijn de enorme hoeveelheden afval langs de weg. Ik doe mijn uiterste best om me hier niet (meer) aan te ergeren. Het laatste stukje gaat natuurlijk weer steil omhoog. Vlak voor de poort ligt een overreden adder op de weg. Het oude centrum bestaat eigenlijk uit een rechte straat met aan beide ingangen een mooie poort. Van een slaapplek voor pellegrino's heeft nog nooit iemand gehoord, zo lijkt het. Ondertussen kom ik Herman en Remy ook weer tegen.  Remy heeft de oorspronkelijke route gevolgd en grotendeels langs de openbare weg gelopen. Uiteindelijk komen we uit bij het parochiehuis. De deur is gewoon open, het is erg basic: slapen op een dun matrasje op de grond, maar wat maakt het uit. Er wordt ook niet meer dan een donatie gevraagd. Herman, die al tien maanden onderweg is, heeft geen rooie cent meer te makken. Remy, een Zwotser die van goed eten en drinken houdt zoals ik, heeft er ook geen enkele moeite mee om Herman "uit de wind te houden". Dus eten we s'avonds met z'n drieën heerlijk op een terras: rauwe porcini (carpaccio gesneden) met rucola en parmezaan, beetje olie en wat peper en je hebt een verrukkelijk voorgerecht. Nadien tagliatelle met cinghiale, dat vind ik zooo lekker. Het is allemaal zo simpel, daarom smaakt het waarschijnlijk zo goed. De huiswijn is niet zo goed als enkele dagen geleden (Et Me), maar prima en kost geen drol: een liter voor viereneenhalve euro. Rond half elf tevreden het mandje in.