La Storta-St Pietersplein (14,5 km; kcal; 3h 30')

Al heel vroeg op weg met Remy, Herman is nog eerder vertrokken. Iedereen is toch een beetje zenuwachtig denk ik. De laatste dag/ochtend en dan is het klaar. De route voert letterlijk langs de weg, gelukkig de meeste tijd afgescheiden door een hoog trottoir. In ruim drie uur adem ik de uitlaatgassen van duizenden auto's in, maar een andere weg is er niet. om kwart over elf lopen we het St Pietersplein op, waar al duizenden mensen in de rij staan voor het Museum. Binnen een kwartier tientallen keren aangesproken door mensen die je beloven dat als je bij hun boekt, je niet in de rij hoeft te staan. Wij mogen ons melden in een kantoortje, waar je, na het overleggen van de "credentiali", een prachtig Testimonium krijgt. Dankzij Remy die goed Italiaans spreekt kunnen we in een boekhandel een kartonnen koker kopen om het bewijs netjes thuis af te leveren. Daarna nemen we afscheid en gaat ieder zijns weegs. Een half uur lopen langs de Tiber brengt me bij het laatste klooster aan de Via dei Genovese in de wijk Trastevere. Het is een prachtig klooster heel rustig gelegen tegenover een middelbare school. Die is om een uur of twee uit, dus daarna is het heel rustig. Het klooster schijnt nog maar enkele zustertjes te herbergen, ingewijden hebben het over twee, maar dat blijft onduidelijk want ik krijg ze niet te zien. Het is vooral de schitterende binnentuin overgroeid met bloeiende bougainvillea die de plek zo mooi maakt. Er zijn twee ruimtes met ieder twaalf bedden, maar om duistere redenen blijft een van de twee ruimtes ongebruikt. Er zijn echter vijftien pelgrims. Het hele complex wordt geleid door Alma, een stevige Milanese die geen woord Engels of Frans spreekt. Haar dwingende spraakgebruik en driftige gesticuleren maken dat je de aandacht erbij houd. Ik begrijp dat iedereen maximaal twee nachten mag blijven, dat komt goed uit. Er zijn wel een aantal duidelijke regels: avondeten is inbegrepen evenals ontbijt, s'avonds om zeven uur binnen de poort anders zwaait er wat. Verder is een donatie van minstens twintig euro verplicht. Voorafgaand aan het avondeten vindt er een dagelijks ritueel plaats. De nieuwe pelgrims moeten op een rijtje gaan zitten, waarna een voet wordt besprenkeld met water en wordt gekust door Alma. Dit heeft Jezus tweeduizend jaar geleden ook bij zijn discipelen gedaan. Enigszins verrast onderga ik het ritueel, ongelovig als ik ben, gelaten en doe natuurlijk netjes mee. Weigeren is als "rechtgeaarde" pelgrim absoluut geen optie. Het eten daarentegen is minder bijzonder: lasagna en nadien een plakje rosbief met sla. Het kan niet alle dagen feest zijn.

Het zit erop, aan alles komt een einde. Een prachtige spreuk die ik onthouden heb uit Montefascione vat de reis goed samen:

"It's not important how many steps you make, it's the marks you leave behind".